Bardzo rzadko kwestionuje się autentyczność tego objawienia, ponieważ za jego prawdziwością przemawiają łaski, jakie Maryja zsyła nieustannie na tych, którzy noszą cudowny medalik.

Było to 27 listopada 1830 roku, w kaplicy przy ulicy Rue du Bac w Paryżu.

Maryja objawiła się prostej siostrze zakonnej, nowicjuszce Katarzynie Labouré. Osobie nic nieznaczącej. Sama Katarzyna tak relacjonuje to wydarzenie:

O w pół do szóstej wieczorem, w czasie głębokiego milczenia (…) usłyszałam dźwięk, jakby szelest jedwabnej sukni, z balkonu koło obrazu św. Józefa.

Odwróciłam się w tym kierunku i zobaczyłam Najświętszą Pannę (…). Najświętsza Dziewica stała. Była wzrostu średniego, cała ubrana na biało. (…) Jej twarz była odsłonięta (…) i tak piękna, że nie wydaje mi się możliwe, by jej zachwycające piękno można było opisać. Jej stopy spoczywały na białej kuli (…). Był tam też wąż koloru zielonego z żółtymi plamkami. Ręce miała lekko wzniesione i trzymała w nich bardzo swobodnie złotą kulę, jak gdyby ofiarowując ją Bogu. Na szczycie kuli znajdował się mały, złoty krzyżyk. (…) Nagle na Jej palcach zobaczyłam pierścienie (…). Każdy pierścień był wysadzany drogocennymi kamieniami. Większe kamienie rzucały większe promienie, a mniejsze kamienie – mniejsze promienie. (…)

Maryja wyjaśniła:

Ta kula (…) przedstawia cały świat (…) i każdego człowieka z osobna. (…) Promienie to symbole łask, które ześlę tym, którzy o nie poproszą. (…) Te kamienie, z których promienie nie padają, to łaski, o które ludzie zapominają poprosić.

Wokół Najświętszej Panny pojawił się napis ze złotych liter: O Maryjo bez grzechu poczęta, módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy. (…) Wtedy głos powiedział: